It happened twice in a span of 3 - 4
months. first i lost my uncle - Kazi Kaka and then now Suhas, my cousin
brother. I had talked to them both only a couple of days before their sad
demise. I had planned to meet them both for different reasons though, but it
could not materialize in either case.
In kaka's case, i had planned to go to
Jalgaon to give him a pleasant surprise on the auspicious day of Idd, because
he was bedridden for quite some time. But he breathed his last only a couple of
days earlier. I was very sad then.
Suhas spoke to me only last week and told
me that he remembered me because he had listened to a song, a ghazal to be very
precise - " Dard Se Mera Daman Bhar De Ya Allah " sung by a young
Pakistani Singer - Sara Raja Khan. He wanted me to listen that and tell him what
I felt. I heard that song. It is a lovely rendition. However, I did not call
back. I thought I would meet him him and then discuss with him about it. And
very sadly I came to know that Suhas was no more amongst us.
It was all very sudden and shocking.
I am at a loss to understand why so lovely persons leave us suddenly. Both had
been very close to me right from my childhood.
Kaka and his family stayed in Pilani next
to our old house in NCC Colony. Later when both families shifted to new houses
near Shiv Ganga, we were still only a few houses away. I used to be a regular
whenever kakau prepared Non Veg or Tur
Daal Khichadi
and Mungafali
Chatni with lahsun ( Peanuts -
Garlic ). When Kaka shifted to Delhi, we all children used to be frequent
visitors to their house. Kaka used to stay with my sister whenever he visited
Pilani for work. Similarly he stayed for almost 6 to 8 months whenever he came
to our house iun Hyderabad for work.
He had then made portraits of my father
and mother and had also made a landscape. All these are treasures of my house
even today.
What
can I say about Suhas. We were almost same age. He had also been very close to
our family. Last year sometime when he visited my house with sunanda's
daughter, we had lunch together. I remembered about his portrait painting drawn
by Dada ( my father ). I went to our store and took it out and gave it to him,
and told him - It really belonged to him, and so it deservedly should be in
house.
I could see the emotions in his wet eyes,
and face.
I have many fond memories of them both,
but i am choked for words to express, so i close it here by wishing them
eternal peace for their souls and pray to the god to give their family members
strength and courage to face reality.
.
1 comment:
Somethings are beyond our control
प्रिय ऊषा आत्या
तुला कधी पत्र लिहिन मी असं वाटलं नव्हतं. तुला नेहमीच सांगायचं होतं पण सांगता आलं नाही म्हणून हा पत्रप्रपंच. तू ना आत्या जरा जास्तंच रागीट, फटकळ पण तरी ना खूप माया करणारी अन रुसणारीही. ईतका ऊत्साह ना तुझ्यात, कुठल्याही कार्यक्रमाची, लग्नकार्याची जान तूच. तुझा कामाचा उरक, कामं करुन घेण्याचं कसब दुसऱ्या कोणातंच नाही. काहीही असो तुझ्यावर एकदा सोपवलं ना की विसरुन जायचं, तू करणारंच आणि करुन घेणारंच. जवाबदारीची कामं तुझ्याकडेच. तू असलीस की कसा सगळ्यांमधे ऊत्साह आणि फुल ऑन माहौल कार्यक्रमात. आजपर्यंत सगळ्याच सुख दुःखाच्या कार्यात तुझा पुढाकार नेहमीच, एकहाती सगळं करणारी खमकी तू. सळसळत्या ऊत्साहानी भरलेली तू आता मात्र जरा वय झाल्यासारखी वाटायला लागलीस. तुझ्या गळ्याला कसलीशी गाठ आली अन बायोप्सी करायला सांगितली डॉक्टरने. बायोप्सी म्हणजे काय हेसुद्धा माहित नव्हतं तुला. तुझा फोन आला आणि माझ्याच काय आमच्या सगळ्यांच्याच पायाखालची जमिन सरकली. स्वतःच्या मनाची समजूत घालत कशीबशी रात्र काढली. दुसऱ्या दिवशी लगेच बायोप्सी करुन रीपोर्ट यावेत असं वाटत होतं. काही ना काही कारणानं असेच ४ दिवस गेले, आता आत्याच्या मागे असलं काही लागू नये हि प्रार्थना मनोमन चालली होती. चार दिवसांनी रीपोर्ट्स आले, फोनवरुन मामांनी सांगितले अन तू ही घेऊन आलीस दाखवायला. काय आनंद झाला होता मला सगळे रीपोर्ट्स नॉर्मल आलेले पाहून, म्हटलं आता हिला काहीही होत नाही. थोड्याफार औषधानं तुझी गाठ गेली, बरं वाटू लागलं. त्यानंतर एकदा तू घरी आलीस, रहा की म्हटलं तर झटक्यात ऐकलंस. दोन दिवस मस्त राहीलीस, काय घाई काय आहे जायची म्हटलं तर म्हणालीस पुढच्या वेळेस आले की चांगलं आठवडाभर राहीन. तुला सोडायला जायचाही जरा कंटाळाच केला बघ, कस्टमरची अपॉइंटमेंट घेऊन ठेवली होती त्यामुळे जमणार नव्हतं.
त्या आधी सुद्धा मी तुला भेटायला घरी आलो होतो आणि संक्रांतीनंतरही बायकोला घेऊन आलो ते सुद्धा रात्री ऊशिराच. तू नाराज झाली होतीस जरा, लवकर का येत नाहीस रे? जेवण करायला येत जा म्हणालीस, मी ही म्हणालो आता ना तुला फोन करुन नक्की जेवायलाच येईन बघ. पण एक खरं सांगू तुला, तू त्या जेवणाचा घाट घालायला नको म्हणूनंच मी दोन्ही वेळेस रात्री ऊशिरा आलो होतो, दुसऱ्या वेळेस मात्र ठरवलं नेक्स्ट टाईम जाऊच जरा वेळ काढून.
मागल्याच आठवड्यात पिक्चर बघून घरी जाताना तुझ्या घरी जाऊया म्हणाली आई पण मी म्हणालो नको आता ७ वाजत आले ती जेवल्याशिवाय सोडायची नाही, ऊशिर होईल उगाच. मीच टाळलं बघ येयचं म्हटलं परत कधीतरी जाऊ निवांत.
अन परवा रात्री झोपेत फोन वाजला, डोळे किलकिले करत पाहिलं तर पिंटूचा फोन. मी झोपेतंच उचलला त्यानं एका वाक्यात सांगितलं कुणाल, आईला अॅटॅक आला आई जागेवर गेली. भूत पाहिल्यासारखा मी ताडकन् उठलो तडक तुझं घर गाठलं. निपचीत पडलेली तू अन तुझ्या गालावरुन हात फिरवल्यावर बर्फाहून थंड पडलेली तू. स्वतःच्याच डोळ्यावर अन स्पर्शावर विश्वास बसेना. पथ्य पाळ म्हणून ओरडल्यावर कधीतरी मरायचंच आहे म्हणून हसण्यावारी नेणारी तू, चालता बोलता जीव जावा म्हणणारी तू चालता बोलताच गेलीस. सगळे सोपस्कार पार पडले, तुझी समाधी लागली. या स्वतःच्या हातानं माती ओढली मी तुझ्या समाधीवर पण तरी अजून मन मानायला तयार नाही तू गेलीस ते. जायच्या एक दिवस आधीच म्हणाली होतीस तू पोरांना की तुला ईकडे रहायला येयचं होतं चार दिवस. आता तू कधीच येणार नाहीस हे अॅक्सेप्ट करणंच खूप कठीण आहे.
तुझ्याकडे जेवायला येयला टाळाटाळ करणारा मी काल तुझ्या घरी जेवलो ते थेट तुझ्या दिवसाचंच, पण वाढायला अन आग्रह करायला तू नव्हतीस, कधीच नसशील. हा कसला चटका लावून गेलीस..
तेवणाऱ्या दिव्यावर
फुंकर मारु नये म्हणतात
त्याला काजळी येते
तेल संपतं..
वात वर करत करत.. वातंही संपते..
अन मग तो विझतो..
विझण्याआधी जोमानं मोठा होतो
आपण फसतो, वाटतं आता सगळं ठिक..
परवा मात्र
वात, तेल सगळं सगळं शाबूत असताना...
काळानं फुंकर मारली
तू विझण्याआधी निकरानं लढलीस
पण ना तू... ना तो डॉक्टर थांबवू शकला काळाला..
खूप खूप मिस करु आम्ही तुला.. कायमंच.
तुझा
कुणाल
Post a Comment